Fly4free.pl

No dobra, aż tak źle nie było. Na pewno nie był to listopad i a syfu też nie było widać. Ale ulewa była. I to taka, że skutecznie zmieniła moje plany i zniechęciła do szybkiego opuszczenia lotniska. Według prognoz za jakieś trzy godziny miało się poprawić i faktycznie zaczęło się wyjaśniać - deszcz całkiem nie ustał, ale przynajmniej nie lało już jak z cebra.

Do Ponta Delgada to się chyba najczęściej tylko przylatuje, nocuje ale jednak jedzie dalej. W końcu Azory to przede wszystkim przyroda i to dla jej podziwiania przyjeżdża się na archipelag. Trochę szkoda mi było tracić czas na zwiedzanie miasta, ale ciągle wiszące na niebie ciężkie chmury, skutecznie przekonały mnie do zmiany planów i spaceru po mieście, a nawet do miasta, mijając po drodze między innymi A330 w ciekawym malowaniu



Jak to w Portugalii, na wielu domach można zauważyć, często bogato zdobione i kolorowe, azulejo


Niestety wiele domów sprawiało wrażenie zaniedbanych a nawet opuszczonych, ale z drugiej strony przypadkiem trafiłem na kamienicę z ciekawym muralem



Co można znaleźć chyba na każdej wyspie? Port albo przystań. Nie inaczej jest na Sao Miguel





Kiedyś port był chroniony przez fort, w budynkach którego mieści się teraz interesujące muzeum wojskowości


A tuż obok znajduje się pomnik upamiętniający emigrantów



Dosłownie kilka kroków dalej i natykamy się na Bramę do Miasta





Gdziekolwiek jestem, staram się odwiedzić jakąś wieżę, drapacz chmur itp. W Ponta Delgada i ogólnie na Azorach trudno o wysokie budynki, więc musiał mi wystarczyć widok na miasto ze wzgórza Ladeira da Mãe de Deus





ze znajdującym się tam interesującym kościółkiem



Tak spacerując, trochę bez celu po Ponta Delgada, natrafiłem na cmentarz. Co mnie zaskoczyło to duże grobowce często mające szklane drzwi i rodzaj nagrobnych kapliczek w których umieszczone są, często udekorowane, zdjęcia zmarłych



Wspomniałem już, że na Azory przylatuje się dla przyrody i krajobrazów. I faktycznie, nawet park miejski wygląda zdecydowanie inaczej niż u nas








Czego jednak jak czego, ale kawałka Dalekiego Wschodu na Bliskim Zachodzie się nie spodziewałem



Niby narzekałem na pogodę, a niektóre zdjęcia ewidentnie były zrobione w słoneczny dzień. To w końcu jak było? Ano tak, że na szczęście tylko pierwszego dnia pobytu pogoda dawała się trochę we znaki. Później to już było idealnie. Może nawet trochę za bardzo.

CDN
No niezupełnie. Widok z pokoju, w którym się zatrzymałem, miałem na podwórko, ale ponieważ i tak całe dnie spędzałem na zwiedzaniu, nie przeszkadzało mi to za bardzo. Herbaty też nie piłem, ale to z kolei dlatego, że herbatę najbardziej lubię jak za oknem szaro, buro i ponuro, a tak źle na szczęście na Sao Miguel nie było. Ale będąc tam nie mogłem sobie odmówić odwiedzenia jednej z kilku znajdujących się na wyspie plantacji herbaty.

Mimo tego, że lepsze opinie można znaleźć o Porto Formosa, taki a nie inny rozkład autobusów spowodował, że trafiłem jednak do Cha Gorreana



Niedaleko od budynku fabryki/herbaciarni jest wyznaczony trochę ponad trzy kilometrowy szlak, który prowadzi przez teren rozciągającej się na wzgórzach plantacji









Akurat trafiłem na zbiór herbaty. Niestety nie odbywał się w tradycyjny sposób. Zamiast ręcznie zrywać listki z krzewów panowie, przy pomocy maszynki będącej połączeniem kosiarki i odkurzacza, żniwowali


A efekt ich pracy wyglądał tak



Szlak zatacza koło wspinając się na wzgórza, z których rozciągają się przepiękne widoki






Po dotarciu do punku wyjścia nie pozostało mi nic innego jak zaopatrzyć się w zapas azorskiej herbaty, której można także skosztować na miejscu i rzucić okiem na znajdującą się w tym samym budynku mini fabrykę











Niestety nie miałem już czasu na przejście jeszcze jednego znajdującego się na terenie plantacji szlaku. Autobusy na wyspie kursują nie za często, a ja miałem plany na dalszą część dnia. No i jak na złość po kilkunastu minutach jazdy autobus się zepsuł. Na szczęście dość szybko podstawiono zamiennik, także zdążyłem jeszcze nawet trochę odetchnąć przed kolejnym, czekającym mnie tego dnia, nazwijmy to, spacerem.

CDN
Tylko że zanim to jezioro zobaczyłem, trochę to jednak trwało. Tym razem autobus spisał się bez zarzutu, a kierowca nawet lepiej bo wysadził mnie w miejscu, w którym, jak się później dowiedziałem, nie ma przystanku, ale za to było dość blisko do podejścia do początku szlaku na Lagoa de Fogo. Tak, żeby w ogóle rozpocząć wędrówkę właściwym szlakiem musiałem przejść kawałek extra






Właściwy szlak wiedzie najpierw dnem małego wąwozu





by następnie schować się w lesie



Maszerując warto od czasu do czasu zatrzymać się i spojrzeć do tyłu. Widoki są naprawdę tego warte









Idąc w zasadzie cały czas pod górę, dochodzimy do miejsca, w którym szlak wiedzie wzdłuż lewady, jest więc już prawie płasko i co ważne idzie się w przyjemnym chłodzie






Ostatni etap znowu wiedzie odkrytym teren, dnem malowniczej doliny











w której czai się jednak, tak przynajmniej czytałem przygotowując się do wyjazdu, niebezpieczeństwo - można podobno zostać zaatakowanym przez mewy, szczególnie agresywne w okresie wysiadywania jaj. Ja na szczęście nie musiałem się czuć jak bohaterzy "Ptaków" i bez przeszkód dotarłem nad Lagoa do Fogo









Droga powrotna tą samą trasą, tylko tym razem, żeby podziwiać ocean nie trzeba było się obracać









I jeszcze, zrobione z autobusu zdjęcie, plaży. Trochę nietypowej z powodu koloru piasku